Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το 4ο Συνέδριο της Κομιντέρν. Η μετάφραση είναι δική μας.

Τα αντικειμενικά καθήκοντα της αποικιακής επανάστασης ξεπερνούν το πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, ακριβώς επειδή μια αποφασιστική νίκη αυτής της επανάστασης είναι ασυμβίβαστη με την κυριαρχία του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Στην αρχή, η ντόπια αστική διανόηση αποτελεί την πρωτοπορία των αποικιακών επαναστατικών κινημάτων. Αλλά καθώς οι προλεταριακές και οι ημιπρολεταριακές αγροτικές μάζες τραβιούνται σ’ αυτά τα κινήματα και στον βαθμό που τα κοινωνικά συμφέροντα αυτών των κατώτερων στρωμάτων έρχονται στο προσκήνιο, οι δυνάμεις της μεγάλης μπουρζουαζίας και της αγροτικής μπουρζουαζίας αρχίζουν να απομακρύνονται από το κίνημα. Το νεαρό προλεταριάτο στις αποικίες αντιμετωπίζει έναν μακροχρόνιο αγώνα κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής – μια πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και κατά των δικών του άρχουσων τάξεων, που κατέχουν αποκλειστικά όλα τα πλεονεκτήματα της βιομηχανικής και πολιτιστικής ανάπτυξης και επιδιώκουν να κρατήσουν τις πλατιές εργαζόμενες μάζες στην προηγούμενη «προϊστορική» τους κατάσταση.

Αυτός ο αγώνας για επιρροή πάνω στις αγροτικές μάζες πρέπει να προετοιμάσει το ντόπιο προλεταριάτο στο ρόλο της πολιτικής ηγεσίας. Μόνο όταν το προλεταριάτο έχει επιτύχει αυτό το καθήκον στις δικές του γραμμές και σε σχέση με τα κοινωνικά στρώματα που βρίσκονται πιο κοντά του θα είναι σε θέση να αμφισβητήσει την αστική δημοκρατία, που στις οπισθοδρομικές συνθήκες της Ανατολής είναι ακόμα πιο υποκριτική απ’ ότι στη Δύση.

Οποιαδήποτε άρνηση των κομμουνιστών στις αποικίες να συμμετάσχουν στον αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής τυραννίας, με τη δικαιολογία της υποτιθέμενης «υπεράσπισης» των ανεξάρτητων ταξικών συμφερόντων, είναι οπορτουνισμός του χειρότερου είδους που μπορεί μόνο να δυσφημίσει την προλεταριακή επανάσταση στην Ανατολή. Δεν είναι λιγότερο βλαβερή η προσπάθεια να παραμείνουν μακριά από τον αγώνα για τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης για να επιδιώξουν την «εθνική ενότητα» ή την «κοινωνική ειρήνη» με τους αστούς δημοκράτες.

Τα Κομμουνιστικά εργατικά κόμματα των αποικιακών και ημιαποικιακών χωρών έχουν ένα διπλό καθήκον: τόσο να παλέψουν για την όσο το δυνατόν πιο ριζοσπαστική επίλυση των καθηκόντων της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, με σκοπό την κατάκτηση της πολιτικής ανεξαρτησίας, όπως και επίσης, να οργανώσουν τις εργατικές και αγροτικές μάζες στην πάλη για τα ιδιαίτερα ταξικά τους συμφέροντα, επωφελούμενα από όλες τις αντιφάσεις στο εθνικό αστικοδημοκρατικό στρατόπεδο.

Προωθώντας κοινωνικές διεκδικήσεις, οι Κομμουνιστές παρέχουν διέξοδο στην επαναστατική ενέργεια που δεν μπορεί να εκφραστεί στις αστικές φιλελεύθερες διεκδικήσεις, και ωθούν στην ανάπτυξή της. Η εργατική τάξη στις αποικιακές και ημιαποικιακές χώρες πρέπει να έχει επίγνωση ότι μόνο η επέκταση και η εμβάθυνση του αγώνα ενάντια στον ζυγό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μπορούν να της εξασφαλίσουν έναν επαναστατικό ηγετικό ρόλο. Από την άλλη πλευρά είναι μόνο η οικονομική και πολιτική οργάνωση και η πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης και των ημιπρολεταριακών στρωμάτων που μπορούν να διευρύνουν την επαναστατική ορμή της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού.

— Γενικές Θέσεις Πάνω στο Ζήτημα της Ανατολής, 5 Δεκεμβρίου 1922