Ένας Επαναστατικός Δρόμος για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης

Ας ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα. Πρώτον, οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν βάναυση εθνική καταπίεση και αδιάκριτες δολοφονίες από το κράτος του Ισραήλ - έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, ακόμα και με βία. Δεύτερον, οι στοχευμένες δολοφονίες Ισραηλινών πολιτών από τη Χαμάς και τους συμμάχους της είναι ένα κατάπτυστο έγκλημα που είναι εντελώς αντιπαραγωγικό για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων. Με τη Γάζα να βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με λιμοκτονία και μαζικές δολοφονίες στα χέρια των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF), το διεθνές εργατικό κίνημα πρέπει επειγόντως να αντιταχθεί σε αυτή την επίθεση. Αλλά για να προωθηθεί και να θριαμβεύσει, ο αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης χρειάζεται έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από οτιδήποτε προσφέρεται, είτε πρόκειται για Ισλαμισμό είτε για κοσμικό εθνικισμό. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι κενά συναισθήματα ενσυναίσθησης από τη συμμορία των αριστερών φιλελεύθερων και των ψεύτικων σοσιαλιστών, αλλά ένας επαναστατικός δρόμος για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Πώς να Ηττηθεί το Σιωνιστικό Κράτος

Για να νικήσει κανείς τον εχθρό του, πρέπει να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του και να εξουδετερώσει τις δυνάμεις του. Η ανθεκτικότητα του κράτους του Ισραήλ προέρχεται από το γεγονός ότι τα εκατομμύρια των Εβραίων που ζουν εντός των συνόρων του το βλέπουν ως τον μόνο τρόπο για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους σε μια εχθρική περιοχή. Όσο ισχύει αυτό, οι Ισραηλινοί θα πολεμούν μέχρι θανάτου για να υπερασπιστούν το Σιωνιστικό κράτος. Όλο αυτό ήταν μέρος του σχεδίου από τη στιγμή που ο βρετανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να υποστηρίξει το Σιωνιστικό σχέδιο. Σήμερα οι ΗΠΑ και το Ισραήλ διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή με το να παραβιάζουν τα εθνικά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού και να καλλιεργούν μια μόνιμη κατάσταση εχθρότητας μεταξύ Εβραίων και Μουσουλμάνων. Ο συνδυασμός ενός στρατιωτικοποιημένου πληθυσμού και της ιμπεριαλιστικής υποστήριξης δίνει στο ισραηλινό κράτος τη δύναμή του και την εντύπωση του αήττητου.

Ωστόσο, αυτή η δομή είναι εύθραυστη και διατηρείται μόνο με τη νοοτροπία της πολιορκίας που προάγεται από την άρχουσα τάξη. Το αδύναμο σημείο βρίσκεται ακριβώς στο ότι πρόκειται για ένα στρατιωτικοποιημένο θεοκρατικό κράτος που κυβερνάται από μια όλο και πιο ακραία κλίκα διεφθαρμένων φανατικών. Οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν τη στρατολόγηση, τον θρησκευτικό καθεστωτισμό και τις βάναυσες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Η αντίσταση σε οποιοδήποτε από αυτά χαρακτηρίζεται ως προδοσία των Εβραίων. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί βαθιά φυλετικά, κοινωνικά και πολιτικά ρήγματα στο Ισραήλ, τα οποία πρέπει να αξιοποιηθούν για να σπάσει το Σιωνιστικό κράτος και να απελευθερωθούν οι Παλαιστίνιοι.

Η στρατηγική τζιχάντ της Χαμάς δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά και παίζει μόνο με τα πλεονεκτήματα του Ισραήλ. Στοχεύοντας Ισραηλινούς πολίτες, το μόνο που κατάφεραν είναι να συσπειρώσουν όλους τους Ισραηλινούς πίσω από τη μισητή κυβέρνηση Νετανιάχου, εξασφαλίζοντας ότι ολόκληρη η κοινωνία θα είναι ενωμένη πίσω από την αιματηρή στρατιωτική απάντηση κατά της Γάζας. Μια στρατιωτική σύγκρουση υπό αυτές τις συνθήκες θα φέρει ήττα και ανείπωτο θάνατο στον παλαιστινιακό λαό. Δεν μπορεί να υπάρξει νίκη χωρίς να σπάσει ο δεσμός μεταξύ του εβραϊκού εργαζόμενου λαού και των κυβερνητών του, και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την αναγνώριση του δημοκρατικού δικαιώματος του ισραηλινού εβραϊκού λαού να ζει ως έθνος στο Ισραήλ/Παλαιστίνη.

Οι Ισλαμιστές και οι Παλαιστίνιοι εθνικιστές είναι πάντα παγιδευμένοι μεταξύ του να στρέψουν τον αγώνα τους εναντίον ολόκληρου του εβραϊκού λαού στο Ισραήλ ή να αποδεχτούν τη συμβίωση με το Σιωνιστικό κράτος. Και τα δύο είναι αδιέξοδα. Το κλειδί είναι να μπει μια σφήνα ανάμεσα στον ισραηλινό λαό και το θεοκρατικό κράτος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια Μαρξιστική στρατιωτική και πολιτική στρατηγική, βασισμένη στην κατανόηση ότι οι αλληλένδετες ταξικές και εθνικές συγκρούσεις δεν μπορούν να επιλυθούν εντός των ορίων της ατομικής ιδιοκτησίας. Μόνο από αυτό το σημείο εκκίνησης είναι δυνατόν να εκπονηθεί ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα τόσο των Παλαιστινίων όσο και της ισραηλινής εργατικής τάξης.

Όσον αφορά το ζήτημα της γης, οι Παλαιστίνιοι ζητούν δικαίως αποκατάσταση για το ιστορικό έγκλημα που συντελέστηκε εις βάρος τους. Αυτό στο πλαίσιο των υφιστάμενων κοινωνικών δομών, είναι αδύνατο να εναρμονιστεί με το δικαίωμα των Εβραίων να κρατήσουν τη γη στην οποία συχνά ζούσαν επί γενεές. Αλλά το Ισραήλ, όπως όλες οι καπιταλιστικές κοινωνίες, είναι εξαιρετικά άνισο. Το μεγαλύτερο μέρος της γης και της ιδιοκτησίας ελέγχεται από ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού, ενώ η πλειοψηφία αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα. Στοχεύοντας αυτό το παρασιτικό στρώμα για απαλλοτρίωση, είναι δυνατόν και να αρχίσουμε να αποδίδουμε δικαιοσύνη στους Παλαιστίνιους και να βελτιώσουμε τις συνθήκες των Εβραίων εργαζομένων.

Σε στρατιωτικό επίπεδο, είναι απαραίτητο να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση στις IDF για να δείξουμε στην ισραηλινή κοινωνία ότι η παλαιστινιακή καταπίεση έρχεται με αβάσταχτο κόστος. Εκτοξεύοντας τυφλά ρουκέτες στις ισραηλινές πόλεις μόνο αυξάνει την προθυμία των στρατευμάτων να πολεμήσουν. Αντίθετα, ολόκληρος ο παλαιστινιακός πληθυσμός πρέπει να κινητοποιηθεί για να αντιταχθεί σε κάθε σπιθαμή εδαφικής καταπάτησης και να σπάσει την πολιορκία της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.

Αλλά η ένοπλη αντίσταση από μόνη της δεν μπορεί να φέρει τη νίκη: πρέπει να συνδυαστεί με την προοπτική της ταξικής πάλης μέσα στο Ισραήλ. Αυτό απαιτεί αγώνες για την οικονομική απελευθέρωση των εργατών, ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις των Αράβων και των μη λευκών Εβραίων και πάλη για το διαχωρισμό θρησκείας και κράτους. Αυτά πρέπει να συνδεθούν με το σπάσιμο του κύριου εμποδίου που στέκεται στο δρόμο κάθε κοινωνικής προόδου: την καταπίεση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Το πρωταρχικό καθήκον των επαναστατών στο Ισραήλ είναι ακριβώς να αγωνιστούν για να αναλάβει το εργατικό κίνημα την υπόθεση της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων, στην πάλη ενάντια στους Σιωνιστές ηγέτες των εργατών.

Αποφασιστικής σημασίας, η ταξική πάλη στις πόλεις πρέπει επίσης να μεταφερθεί στο εσωτερικό του ισραηλινού στρατού, με προοπτική τη διάσπασή του. Οι IDF αποτελούνται σε συντριπτικό ποσοστό από στρατεύσιμους που εξαναγκάζονται να υπηρετήσουν. Αν η στρατιωτική θητεία δεν θεωρείται πλέον ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του εβραϊκού λαού, αν το κόστος της καταπίεσης του παλαιστινιακού λαού γίνει πολύ μεγάλο και αν η σύγκρουση στο εσωτερικό του Ισραήλ φτάσει σε σημείο βρασμού, ο ισραηλινός στρατός μπορεί και οπωσδήποτε θα ραγίσει.

Περισσότερα από 75 χρόνια βάναυσης ιστορίας έχουν διαπλέξει πλήρως τις τύχες των Ισραηλινών Εβραίων και των Παλαιστινίων. Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απαιτεί τη διάλυση του Σιωνιστικού κράτους, που είναι αδύνατη χωρίς την απελευθέρωση της ισραηλινής εργατικής τάξης. Με τη σειρά της, η οικονομική, δημοκρατική και κοινωνική πρόοδος των Ισραηλινών εργατών, ακόμα και η συνέχιση της ύπαρξής τους στη Μέση Ανατολή, απαιτεί το τέλος της καταπίεσης της Παλαιστίνης, η οποία αποτελεί το ίδιο το θεμέλιο του Σιωνιστικού κράτους.

Πώς να Ηττηθεί ο Ιμπεριαλισμός

Το Ισραήλ υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και όλες τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως φάνηκε για άλλη μια φορά με την άνευ όρων υποστήριξή τους στην επίθεση κατά της Γάζας. Έτσι, η απελευθέρωση των Παλαιστινίων απαιτεί μια στρατηγική για την αντιμετώπιση και την ήττα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, και εν τέλει παγκοσμίως. Αλλά οι εθνικιστές είναι εντελώς ανίκανοι να το κάνουν αυτό, εναποθέτοντας την πίστη τους στον ΟΗΕ και τη “διεθνή κοινότητα” ή βασιζόμενοι στα αραβικά κράτη για να αποκρούσουν τις ΗΠΑ.

Τα ΗΕ είναι ένα άντρο ληστών που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ και τις “μεγάλες” δυνάμεις, οι οποίες είναι οι ίδιες υπεύθυνες για τον τεμαχισμό της Παλαιστίνης και τη συνεχιζόμενη καταπίεσή της. Η συναίνεση μεταξύ των ιμπεριαλιστών είναι απόλυτα φιλοϊσραηλινή. Ακόμα και αν μεσολαβήσουν για μια κατάπαυση του πυρός ή μια ειρηνευτική συμφωνία, αυτή απαραίτητα θα αντανακλά το συμφέρον τους, που είναι η διατήρηση του Σιωνιστικού κράτους ως προκεχωρημένου φυλακίου τους στην περιοχή. Από την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) μέχρι την εκστρατεία του BDS (Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων, Κυρώσεις), οποιαδήποτε στρατηγική που βασίζεται στους ληστές του κόσμου μπορεί μόνο να εντείνει την καταπίεση της Παλαιστίνης και να οδηγήσει στην ήττα.

Όσο για τα μουσουλμανικά κράτη, από την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τον Λίβανο μέχρι το Ιράν, έχουν εκατό φορές μαχαιρώσει πισώπλατα τους Παλαιστίνιους για χάρη των δικών τους οπορτουνιστικών συμφερόντων. Οι σεΐχηδες, οι δικτάτορες και οι μουλάδες που εξουσιάζουν τον μουσουλμανικό κόσμο θα “υπερασπιστούν” την Παλαιστίνη μόνο στο βαθμό που αυτό βοηθάει τους δικούς τους οικονομικούς και στρατιωτικούς σκοπούς και ενισχύει τη δική τους θέση. Οποιαδήποτε στρατηγική που θα συνδέει τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης με αυτούς θα καταλήξει αναγκαστικά σε προδοσία.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια στρατηγική που θα βασίζεται όχι στη “διεθνή κοινότητα” των ιμπεριαλιστών και των περιφερειακών καπιταλιστών ηγετών, αλλά στην κινητοποίηση της διεθνούς εργατικής τάξης ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι μια συμμαχία εργατών και αγροτών σε όλη τη Μέση Ανατολή για να διώξουν τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και να απελευθερώσουν ολόκληρη την περιοχή. Αυτό περιλαμβάνει και τους Ισραηλινούς Εβραίους εργάτες που δεν έχουν κανένα συμφέρον να συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται ως πιόνια για τις ΗΠΑ. Επιπλέον, οι αγωνιστές για την Παλαιστίνη πρέπει να οικοδομήσουν ένα διεθνές μέτωπο με τις αμερικανικές, βρετανικές, γαλλικές και γερμανικές οργανώσεις της εργατικής τάξης για να σταματήσουν τις αποστολές όπλων στο Ισραήλ. Οι εργάτες αυτοί είναι που διαχειρίζονται αυτό το φορτίο. Και είναι οι δικοί τους αγώνες που είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να αποδυναμωθεί ο ιμπεριαλισμός και να προωθηθεί η υπόθεση της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.

Βλέπουμε όμως ότι αυτοί οι πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι είναι που απορρίπτονται από τους πανισλαμιστές και τους εθνικιστές. Συμμαχώντας με τους Άραβες κυβερνήτες, συμμαχούν με τους εκμεταλλευτές των αραβικών μαζών. Και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι εργάτες, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων εργατών, δεν πρόκειται ποτέ να κερδηθούν σε έναν αγώνα που διεξάγεται κάτω από το ισλαμικό λάβαρο και για την καταστροφή όλων των Ισραηλινών.

Σοσιαλιστές Ένθερμοι Υποστηρικτές της Χαμάς

Μετά την επίθεση της Χαμάς κατά του Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, τα φιλοϊσραηλινά μέσα ενημέρωσης εξαπέλυσαν μια μαζική προπαγανδιστική εκστρατεία για να δικαιολογήσουν τα αιματηρά στρατιωτικά αντίποινα του Ισραήλ και να ξεπλύνουν την παλαιστινιακή καταπίεση. Ως αντίδραση σε αυτό, οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές και σοσιαλιστές, από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία μέχρι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, έχουν κρύψει κάτω από το χαλί την εγκληματική στοχοποίηση αμάχων από τη Χαμάς στο όνομα του δικαιώματος της Παλαιστίνης να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Αυτό όχι μόνο σέρνει το όνομα του κομμουνισμού στη λάσπη συνδέοντάς τον με τα εγκλήματα της Χαμάς, αλλά και αποδέχεται ότι ο παλαιστινιακός λαός θα συνεχίσει να καθοδηγείται από αυτούς τους φανατικούς ισλαμιστές σφαγείς. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Χαμάς δεν θα φέρει την ελευθερία των Παλαιστινίων, αλλά ακόμα και έτσι παραμένουν σιωπηλοί στο θέμα από κενή φιλελεύθερη αλληλεγγύη.

Ολόκληρη η στρατηγική της Χαμάς είναι να προκαλέσει μια ισχυρή ισραηλινή αντίδραση, βάζοντας ουσιαστικά ένα γιλέκο αυτοκτονίας σε όλη τη Γάζα. Είναι απαραίτητο να σταθούμε καταγορηματικά στην υπεράσπιση της Γάζας απέναντι στα αιματηρά αντίποινα του Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα να αντιταχθούμε σε αυτή την καταστροφική στρατηγική.

Κάποιοι αριστεροί, όπως η Left Voice, το αμερικανικό τμήμα της Τροτσκιστικής Φράξιας, ψιθυρίζουν στο τέλος του άρθρου τους ότι “είμαστε στο πλευρό της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού, χωρίς να υπονοούμε ότι συμμεριζόμαστε τη στρατηγική και τις μεθόδους της Χαμάς, της οποίας στόχος είναι η εγκαθίδρυση ενός θεοκρατικού κράτους” (7 Οκτωβρίου). Λέγοντας αυτό, τίποτα από όσα γράφουν δεν αποσκοπεί στο να σπάσει η κυριαρχία του εθνικισμού και του ισλαμισμού στον απελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων. Όπως και οι περισσότεροι αριστεροί αναλαμβάνουν το ρόλο των φιλελεύθερων ένθερμων υποστηρικτών οι οποίοι δεν μπορούν να είναι επικριτικοί απέναντι στις καταπιεσμένες ομάδες ακόμη και όταν αυτές οδηγούνται προς την άβυσσο.

Ο ρόλος της ψευτοσοσιαλιστικής αριστεράς είναι ακόμη πιο απεχθής, δεδομένης της απελπιστικής και ολοένα αυξανόμενης ανάγκης των Παλαιστινίων για έναν βιώσιμο δρόμο προς την απελευθέρωση. Τα γεγονότα κινούνται ραγδαία προς ένα τέτοιο επίπεδο μακελειού και αντίδρασης που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες. Αν οι σοσιαλιστές δεν αγωνιστούν για μια επαναστατική λύση στη σύγκρουση, η αυξανόμενη απελπισία του παλαιστινιακού λαού θα διοχετευτεί για άλλη μια φορά στην αγκαλιά της ισλαμικής αντίδρασης, ενώ οι Εβραίοι θα σπρώχνονται βαθύτερα στην αγκαλιά του Σιωνισμού. Αυτό το καρναβάλι της αντίδρασης δεν θα μείνει εντός των συνόρων του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, αλλά θα εξαπλωθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο. Είναι το επείγον καθήκον των σοσιαλιστών να σπάσουν αυτόν τον κύκλο.

Για την Υπεράσπιση της Γάζας!

Έξω το Ισραήλ από τη Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν!

Για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής!