Το παρακάτω απόσπασμα του Λέον Τρότσκι σχετικά με την Κινεζική Επανάσταση του 1927, κάνει σαφές ότι στις χώρες που βρίσκονται κάτω από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, όπως και η Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες κάθε εθνικού εδάφους, η πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης είναι αναπόσπαστο τμήμα της πάλης για την εθνική και την ταξική απελευθέρωση. Στα υποδουλωμένα από τον ιμπεριαλισμό έθνη, η ταξική πάλη μεταξύ της αστικής τάξης και των εργατικών μαζών δεν αποδυναμώνεται αλλά ενισχύεται από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, θέτοντας έτσι το καθήκον στο προλεταριάτο να σαρώσει όλους τους καταπιεστές του, ξένους και ντόπιους.

Ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν αποδυναμώνει, αλλά μάλλον ενισχύει την πολιτική διαφοροποίηση των τάξεων. Ο ιμπεριαλισμός είναι μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη στις εσωτερικές σχέσεις της Κίνας. Η κύρια πηγή αυτής της δύναμης δεν είναι τα πολεμικά πλοία στα νερά του Γιανγκτσέ Κιάνγκ – αυτά είναι μόνο βοηθητικά – αλλά ο οικονομικός και πολιτικός δεσμός μεταξύ του ξένου κεφαλαίου και της ντόπιας αστικής τάξης. Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ακριβώς λόγω της οικονομικής και στρατιωτικής του δύναμης, απαιτεί μια ισχυρή άσκηση δυνάμεων από τα βάθη του κινεζικού λαού. Η πραγματική αφύπνιση των εργατών και των αγροτών κατά του ιμπεριαλισμού είναι δυνατή μόνο με τη σύνδεση των βασικών και βαθύτερων συμφερόντων της ζωής τους με την υπόθεση της απελευθέρωσης της χώρας. Μια εργατική απεργία – μικρή ή μεγάλη – μια αγροτική εξέγερση, μια εξέγερση των καταπιεζόμενων τμημάτων σε πόλη και ύπαιθρο ενάντια στον τοκογλύφο, ενάντια στη γραφειοκρατία, ενάντια στους τοπικούς στρατιωτικούς σατράπηδες, όλα αυτά που ξεσηκώνουν τα πλήθη, που τα συγκολλούν, που τα εκπαιδεύουν, που τα ατσαλώνουν, είναι ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός στο δρόμο για την επαναστατική και κοινωνική απελευθέρωση του κινεζικού λαού. Χωρίς αυτά, οι στρατιωτικές επιτυχίες και αποτυχίες των δεξιών, ημιδεξιών ή ημιαριστερών στρατηγών θα παραμείνουν αφρός στην επιφάνεια του ωκεανού. Αλλά καθετί που φέρνει τις καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες μάζες των εργαζομένων στα πόδια τους, αναπόφευκτα σπρώχνει την εθνική αστική τάξη σε ένα ανοιχτό μπλοκ με τους ιμπεριαλιστές. Η ταξική πάλη μεταξύ της αστικής τάξης και των μαζών των εργατών και των αγροτών δεν αποδυναμώνεται, αλλά, αντίθετα, οξύνεται από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, σε σημείο αιματηρού εμφυλίου πολέμου σε κάθε σοβαρή σύγκρουση. Η κινεζική αστική τάξη έχει πάντα πίσω της μια συμπαγή οπισθοφυλακή στον ιμπεριαλισμό, η οποία πάντα θα τη βοηθάει με χρήματα, αγαθά και οβίδες ενάντια στους εργάτες και τους αγρότες.

Μόνο άθλιοι φιλισταίοι και συκοφάντες, που ελπίζουν από τα βάθη της καρδιάς τους ότι θα αποκτήσουν την ελευθερία της Κίνας από την μεγαλοψυχία των ιμπεριαλιστών αν οι μάζες δείξουν καλή συμπεριφορά, μπορούν να πιστέψουν ότι η εθνική απελευθέρωση της Κίνας είναι δυνατόν να επιτευχθεί με τη μετρίαση της ταξικής πάλης, με τον περιορισμό των απεργιών και των αγροτικών εξεγέρσεων, με την εγκατάλειψη του εξοπλισμού των μαζών κλπ.

—Η Κινεζική Επανάσταση και οι Θέσεις του Συντρόφου Στάλιν, 17 Μαΐου 1927