Οι Εργάτες Χρειάζονται ένα Πρόγραμμα Νίκης!

13 Νοέμβρη – Οι ιμπεριαλιστές με την ελληνική αστική τάξη έχουν ρημάξει τη χώρα. Η αυξανόμενη ιμπεριαλιστική υποδούλωση κάνει τους εργαζόμενους να πληρώνουν με το αίμα τους: ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, ναυπηγείων, κλείσιμο εργοστασίων. Επιθέσεις στα σωματεία, την υγεία, την εκπαίδευση και στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Πληθωρισμός, αύξηση στα βασικά αγαθά και στο ηλεκτρικό ρεύμα. Η μία κρίση διαδέχεται την άλλη. Η κρίση που ξεκίνησε πριν δέκα και πλέον χρόνια, η ανατροπή του δημοψηφίσματος από τη Γερμανία, το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ και τις τράπεζες, οι καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης στην πανδημία, στον πόλεμο στην Ουκρανία, η τωρινή κρίση. Οι μάζες έχουν εξαθλιωθεί, τα κατώτερα στρώματα των μικροαστών έχουν καταστραφεί. Οι άμεσες ανάγκες τους σε κάθε ζήτημα έρχονται σε σύγκρουση με το βασικό πυλώνα του καπιταλιστικού συστήματος, την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Αυτό που είναι επείγον είναι η πάλη τώρα για την υπεράσπιση των αναγκών των εργαζομένων και η σύνδεση αυτής της πάλης με την απελευθέρωση της χώρας από την ιμπεριαλιστική υποδούλωση και την εγκαθίδρυση μιας εργατικής κυβέρνησης. Οι εργάτες πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία και να σαρώσουν όλα τα άχρηστα παράσιτα και να κυβερνήσουν τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Με την εργατική τάξη επικεφαλής και χωρίς το κίνητρο του κέρδους, οι μάστιγες της αύξησης των τιμών, της ανεργίας, της ακριβής στέγασης μπορούν να εξαλειφθούν γρήγορα.

Αλλά γιατί σε μία χώρα όπου ο σοσιαλισμός βρίσκεται στο καθημερινό λεξιλόγιο όλης της αριστεράς, με ένα μαζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και με ένα προλεταριάτο που έχει παλέψει όσο κανένα άλλο στην Ευρώπη, όχι μόνο δεν έχει πάρει την εξουσία αλλά έχει δει τις συνθήκες διαβίωσής του να χειροτερεύουν; Αυτό μας φέρνει στην καρδιά του προβλήματος. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε αυτό που χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι και στις πολιτικές λύσεις της ηγεσίας τόσο του ΚΚΕ όσο και των εργατικών σωματείων και της αριστεράς.

Τι να Κάνουμε;

Χρειαζόμαστε φτηνή θέρμανση, δωρεάν ποιοτική υγεία και εκπαίδευση για όλους, δουλειές, αξιοπρεπείς συντάξεις και μισθούς. Μόλις έγινε μια «γενική» απεργία στις 9 Νοέμβρη. Η απεργία έδειξε δύο πράγματα: ότι οι εργάτες θέλουν να παλέψουν και ότι η απεργία δεν κατέληξε σε νίκη. Γιατί; Οι εργάτες αξίζουν μια απάντηση. Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ κάλεσαν τους εργάτες σε μία απεργία με αιτήματα σημαντικά για τις ζωές των εργαζομένων. Ποιά ήταν κάποια βασικά αιτήματα και ποιά ήταν τα καθήκοντα που έθεσαν για το προλεταριάτο; Ήταν πραγματικά μια γενική απεργία;

Το ΚΚΕ καλεί για: «Επιδότηση ενοικίου για εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά, φοιτητές και μικρές επιχειρήσεις, διεύρυνση των κριτηρίων ένταξης και αύξηση της επιδότησης», «Κανένα εργατικό και λαϊκό σπίτι χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο», για «Συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς με βάση την αύξηση του πληθωρισμού» και για «Σταθερή δουλειά με δικαιώματα, όχι στις απλήρωτες υπερωρίες» (Πανεργατική, τεύχος 15, Σεπτέμβρης). Συμφωνούμε, αλλά τι έκαναν οι ηγέτες του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ για να προετοιμάσουν την απεργία ώστε να κερδηθούν αυτά τα αιτήματα; Οι βασικές ανάγκες των εργατών δεν μπορούν να κερδηθούν μέσα από μια συνδικαλιστική μέθοδο ρουτίνας, μία συμβολική 24ωρη απεργία, ουσιαστικά με μία παρέλαση και μετά πίσω για δουλειά. Η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα για το πώς οι πολυάριθμες απεργίες δεν έχουν φέρει παρά ελάχιστα αποτελέσματα.

Αυτό που είναι αναγκαίο είναι μια επίθεση σύσσωμης της εργατικής τάξης ενάντια στα αφεντικά με τη μορφή μιας πραγματικής γενικής απεργίας, η οποία είναι μια πολιτική απεργία, μια οργάνωση αγώνα με στόχο να αναγκάσουμε τον εχθρό να υποχωρήσει. Αυτό θα εξασφάλιζε να δοθούν περισσότερες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, τώρα τη στιγμή της κρίσης. Η εργατική τάξη σταματώντας τα εργοστάσια, τις μεταφορές, τα λιμάνια κτλ, παραλύει όχι μόνο την παραγωγή αλλά και την κυβέρνηση, θέτοντας επίσης το ερώτημα ποιος έχει το πάνω χέρι στους χώρους εργασίας και στη χώρα: οι εργάτες ή τα αφεντικά; Μια γενική απεργία αγκαλιάζει όλα τα επαγγέλματα σε όλη τη χώρα, κινητοποιεί τα καταπιεζόμενα στρώματα των μικροαστών, την πλειοψηφία του προλεταριάτου, αντιτάσσοντάς τους ενεργητικά κατά της αστικής τάξης και του κράτους της.

Αλλά παρόλο που η ανάγκη είναι μεγάλη και οι συνθήκες ώριμες, δεν οργανώνεται καμία γενική επίθεση. Γιατί; Γιατί αυτό είναι ζήτημα επαναστατικού προγράμματος και ηγεσίας. Ακόμα και η πάλη για μεταρρυθμίσεις προϋποθέτει ένα επαναστατικό πρόγραμμα. Αλλά το πρόγραμμα του ΚΚΕ αποτελεί εμπόδιο τόσο για τη διεξαγωγή αυτής της πάλης όσο και για την πραγματοποίηση της εργατικής επανάστασης. Είναι ρεφορμιστικό σε θεμελιώδη ζητήματα: για το κράτος, την απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική υποδούλωση, την κοινή πάλη των Ελλήνων και Τούρκων εργατών κ.α. Είναι επείγον να αντικαταστήσουμε την υπάρχουσα ηγεσία των εργατών με ηγέτες που το πρόγραμμά τους για την άμεση βελτίωση των συνθηκών των μαζών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για να φέρει την εργατική τάξη στην εξουσία.

Για την Εθνική Απελευθέρωση της Ελλάδας

Σε μία χώρα βιασμένη από τους ιμπεριαλιστές για να μπορέσουμε να παλέψουμε για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των μαζών είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα που θα συνδέσει αυτή την πάλη με τον αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι εμπόδιο γι’ αυτή την προοπτική εφόσον θεωρεί ότι είναι οπορτουνισμός η αναγνώριση του γεγονότος ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική αλλά μία χώρα υποδουλωμένη από τον ιμπεριαλισμό. Σύμφωνα με αυτό η πάλη για την εθνική χειραφέτηση – που πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο του επαναστατικού προγράμματος – είναι επίσης οπορτουνισμός, διότι αθωώνει τη ντόπια αστική τάξη. Το ΚΚΕ γράφει:

«Σε πολιτικό επίπεδο, η οπορτουνιστική αυτή αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό οδηγεί το εργατικό κίνημα σε ολέθρια μονοπάτια ταξικού συμβιβασμού, σε μια πολιτική ουράς απέναντι στην αστική τάξη. Αθωώνει ουσιαστικά τις αστικές τάξεις των λιγότερο ισχυρών χωρών του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι οποίες τείνουν να εμφανίζονται ως θύματα και αυτές των ξένων μονοπωλιακών ομίλων. Μεταθέτει την ταξική διαχωριστική γραμμή από το εσωτερικό της χώρας στο εξωτερικό (στα “διευθυντήρια”, στο ΔΝΤ, στους Γερμανούς κτλ.)»

Το ΚΚΕ δημιουργεί ένα ψεύτικο δίλημμα αντιπαραθέτοντας τον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση και τον αγώνα για την ανατροπή της εθνικής αστικής τάξης. Η επαναστατική πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού ζυγού δεν αποδυναμώνει, αλλά ενισχύει την πολιτική διαφοροποίηση των τάξεων. Η ντόπια αστική τάξη έχει πάντα μια συμπαγή οπισθοφυλακή στον ιμπεριαλισμό, που πάντα θα τη βοηθάει με χρήματα και οβίδες ενάντια στους εργάτες. Καθετί που κάνει τις καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες μάζες να σταθούν στα πόδια τους, αναπόφευκτα σπρώχνει την εθνική αστική τάξη σε ένα ανοιχτό μπλοκ με τους ιμπεριαλιστές. Για να αγωνιστείς ενάντια στον ιμπεριαλισμό πρέπει απαραίτητα να αγωνιστείς κατά της εθνικής αστικής τάξης.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης οδηγεί σε ταξικό συμβιβασμό με την ελληνική αστική τάξη. Αυτός είναι πράγματι ένας κίνδυνος στην απουσία ενός επαναστατικού προγράμματος κατά του ιμπεριαλισμού. Αυτό έγινε τη δεκαετία του 1940 όταν οι Σταλινικοί στο όνομα της καταπολέμησης του φασισμού συνεργάστηκαν και με την ελληνική αστική τάξη και με τους «προοδευτικούς» ιμπεριαλιστές (Βρετανούς και Αμερικανούς), το λαϊκό μέτωπο (δες το άρθρο μας «Μια Προδομένη Επανάσταση»). Πράγματι, το πρόγραμμα ταξικής συμφιλίωσης πρέπει να απορριφθεί, αλλά ο τρόπος για να γίνει δεν είναι να αρνηθούμε την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης.

Το ΚΚΕ λέει ότι η πάλη κατά των ιμπεριαλιστών «Μεταθέτει την ταξική διαχωριστική γραμμή από το εσωτερικό της χώρας στο εξωτερικό (στα “διευθυντήρια”, στο ΔΝΤ, στους Γερμανούς κτλ)», δηλ., ότι αν οι εργάτες παλέψουν πρώτα και κύρια κατά του ΔΝΤ και της αστικής τάξης της Γερμανίας είναι οπορτουνισμός. Με αυτό το επιχείρημα και υποστηρίζοντας ότι «Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα» (όπως παραπάνω) απορρίπτουν ότι η χώρα ως σύνολο είναι εθνικά καταπιεσμένη από τους ιμπεριαλιστές, εξαφανίζοντας τον κυρίαρχο ρόλο του ξένου χρηματιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα ως μια χώρα υποδουλωμένη. Αυτό απορρίπτει την πάλη για την εθνική και ταξική απελευθέρωση. Ας δούμε πώς η πάλη για τις βασικές ανάγκες είναι συνδεδεμένη με την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού. Το ΚΚΕ καλεί για: «Διαγραφή χρεών για τα εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά και τους επαγγελματίες», «Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για τα εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά», «Διαγραφή χρεών σε τράπεζες και εφορία» (Πανεργατική, τεύχος 15, Σεπτέμβρης).

Συμφωνούμε αλλά πώς θα γίνει και από ποιόν, από μια εργατική ή από μια αστική κυβέρνηση; Το ΚΚΕ δεν μας λέει. Ας απαντήσουμε εμείς. Μπορείς να διαγράψεις τα χρέη χωρίς την απαλλοτρίωση των τραπεζών από το προλεταριάτο; Όχι. Για να διαγράψουμε τα χρέη θα πρέπει να παραβιάσουμε τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, των τραπεζών και της ντόπιας άρχουσας τάξης, που έχουν φορτώσει τις πλάτες των μαζών με ένα τεράστιο εθνικό χρέος. Καθήκον των επαναστατών είναι να παλέψουμε για τη διαγραφή του χρέους και για την απαλλοτρίωση των τραπεζών. Κατάργηση των μυστικών των επιχειρήσεων και των τραπεζών – Ανοίξτε τα βιβλία! Οι τράπεζες στα χέρια των εργατών δεν θα είχαν κανένα συμφέρον να πληρώνουν το χρέος με το οποίο οι ιμπεριαλιστές έχουν ρουφήξει το αίμα του ελληνικού λαού. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε την εξουσία; Ναι. Μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση των εργατών που παλεύει κατά όλων των καταπιεστών μπορεί να εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα. Αυτό όμως μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από ένα επαναστατικό κόμμα που έχει στο επίκεντρο του προγράμματός του την εθνική και ταξική χειραφέτηση της Ελλάδας.

Το ΚΚΕ επίσης καλεί:

«Να αξιοποιήσουμε όλες τις σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής, της τεχνολογίας και της επιστήμης για την ικανοποίηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών. Προϋπόθεση είναι η Ενέργεια, τα τρόφιμα, τα βασικά αγαθά να μην παράγονται ως εμπορεύματα κάτω από τον έλεγχο μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, να αναπτυχθεί ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός με τους εργαζόμενους, το λαό να βρίσκονται στο τιμόνι της εξουσίας».

Καμία αντίρρηση. Αλλά πώς θα φτάσουμε από το σήμερα στο να αξιοποιήσουμε όλες τις σύγχρονες δυνατότητες για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργαζομένων στο να «γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία» και πώς ο λαός θα βρεθεί «στο τιμόνι της εξουσίας»; Αυτό αποτελεί μυστήριο. Εδώ έχουμε τις δύο όχθες ενός ποταμού αλλά δεν υπάρχει καμία γέφυρα για να τις ενώνει. Το ΚΚΕ βαδίζει στο μονοπάτι της σοσιαλδημοκρατίας χωρίζοντας το πρόγραμμά του σε δύο μέρη. Το μίνιμουμ, που περιορίζεται σε μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού – όπως στην απεργία – και το μάξιμουμ όπου «ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός με τους εργαζόμενους, το λαό να βρίσκονται στο τιμόνι της εξουσίας» διαγράφεται σε ένα ομιχλώδες απροσδιόριστο μέλλον.

Αλλά γιατί δεν υπάρχει γέφυρα; Το ΚΚΕ είναι ανίκανο να δημιουργήσει τη γέφυρα μεταξύ της απαραίτητης πάλης τώρα και της πάλης για την επανάσταση γιατί το πρόγραμμά του αντιτίθεται στον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ οδηγεί σε συνθηκολόγηση τόσο με τους ιμπεριαλιστές όσο και με την εθνική αστική τάξη όπως έδειξε το 2015. Είναι σημαντικό να αντλήσουμε τα διδάγματα του 2015 για να καταλάβουν οι εργάτες ότι τα λάθη του ΚΚΕ δεν είναι απλά θεωρητικά, αλλά έχουν τρομερές συνέπειες στην πραγματική ζωή. Οι ταξικά συνειδητοποιημένοι εργάτες πρέπει να κατανοήσουν ότι το πρόγραμμα του ΚΚΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και ότι η εργατική τάξη χρειάζεται μια νέα ηγεσία.

Τα Μαθήματα του 2015

Μετά από χρόνια βάναυσης λιτότητας και με το προλεταριάτο να παλεύει με νύχια και με δόντια, το 2015 η χώρα έφτασε σε σημείο καμπής. Στην προσπάθειά του να διοχετεύσει το θυμό και τους αγώνες των μαζών σε πιο ασφαλή μονοπάτια, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ξεγελάσει τους εργάτες ότι μπορεί να είναι υπέρμαχος της πάλης κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης. Όντως, υπήρχαν πολλές αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατάφερνε μια καλύτερη συμφωνία με την ΕΕ ή και ότι θα πάλευε κατά των ιμπεριαλιστών.

Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε το δημοψήφισμα ελπίζοντας να κερδίσει το «ναι». Αυτό θα ήταν το πιο βολικό αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΕΕ εφόσον θα είχαν στα χέρια τους ένα νόμιμο «ναι» για να ρημάξουν το προλεταριάτο. Για τους επαναστάτες η εναντίωση στον ιμπεριαλισμό δεν είναι απλά ένα ζήτημα τακτικής αλλά ένα ζήτημα αρχής. Καθήκον μας ήταν να εκθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανίκανος να ηγηθεί του αγώνα κατά των ιμπεριαλιστών και να δείξουμε στις μάζες ότι μόνο μια προλεταριακή ηγεσία μπορεί να φέρει την απελευθέρωσή τους. Η μόνη επαναστατική θέση για το δημοψήφισμα ήταν το «όχι» χωρίς καμία υποστήριξη προς την κυβέρνηση. Η ηγεσία του ΚΚΕ εγκληματικά αρνήθηκε να πάρει θέση κατά των ιμπεριαλιστών και κάλεσε τους εργάτες να ρίξουν άκυρο, βοηθώντας το «ναι». Η νίκη του «όχι» ήταν ένα κραυγαλέο μήνυμα ενάντια στα ιμπεριαλιστικά παράσιτα να πάνε στο διάολο και ήρθε παρά και ενάντια στο ΚΚΕ που αποδυνάμωσε την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έδειξε ότι οι μάζες ήταν αποφασισμένες να παλέψουν. Ο Τσίπρας μπροστά στο αποτέλεσμα και τις τεράστιες διαμαρτυρίες έχασε το χρώμα του. Τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του είπαν «εσύ έχεις κερδίσει, αλλά η Ελλάδα έχει χάσει». Το «όχι», η ανατροπή του από τη Γερμανία και το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ αποδυνάμωσε και εξέθεσε την κυβέρνηση στα μάτια των μαζών που ξεγελάστηκαν πριν από το δημοψήφισμα. Αυτό που τέθηκε ήταν μια ανοιχτή σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές και τη ντόπια αστική τάξη.

Ο ρόλος των επαναστατών ήταν να παρέχουν έναν επαναστατικό πόλο για να μετατρέψουν την οργή των μαζών σε επαναστατική κατάσταση. Η εργατική τάξη έπρεπε να οργανωθεί για να αγωνιστεί. Είπαμε «ΑΡΚΕΤΑ» και οργανώσαμε μια καμπάνια με ακριβώς αυτό το σκοπό. Κάναμε αγκιτάτσια στα σωματεία και τις αριστερές οργανώσεις και παλέψαμε για να οικοδομήσουμε εργατικές επιτροπές δράσης συνδέοντας την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης με την ανατροπή όλων των καταπιεστών και για τη δημιουργία μιας εργατικής κυβέρνησης. Κάναμε το καθήκον μας ενώ το ΚΚΕ και η αριστερά πήγαν κυριολεκτικά διακοπές. Εγκληματικά αρνήθηκαν να υιοθετήσουν το κάλεσμά μας και να θέσουν τις μάζες στην πάλη, επιφέροντας μια τεράστια ήττα στους εργάτες. Η ηγεσία του ΚΚΕ με τον ιδιαίτερο ρόλο της στο εργατικό κίνημα έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη καθώς ξεκάθαρα δεν ήθελε να οδηγήσει τους εργάτες σε μια πάλη ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ όταν τέθηκε συγκεκριμένα, σώζοντας ταυτόχρονα και τους ντόπιους καπιταλιστές.

Το ΚΚΕ δικαιολογώντας τη στάση του, ισχυρίζεται ως σήμερα ότι η καταψήφιση της συμφωνίας της Τρόικας ισοδυναμούσε με μία έμμεση ψήφο στο πακέτο λιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση με υποστήριξη στην κυβέρνησή του. Αυτή η θέση ακούγεται ορθόδοξη διότι φαινομενικά αντιτίθεται και στην αστική τάξη και στους ιμπεριαλιστές. Όμως οι Σταλινικοί πέφτουν σε αριστερισμό. Αυτό προέρχεται από τη θέση του ΚΚΕ ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα και οδηγεί στη προδοσία της πάλης για εθνική απελευθέρωση. Η θέση του ΚΚΕ ότι η πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης αντιτίθεται στην πάλη κατά της εθνικής αστικής τάξης, οδηγεί αναπόφευκτα – όπως έδειξε το 2015 – στη συνθηκολόγηση και με τους ιμπεριαλιστές και με την αστική τάξη. Ρήξη με την Προδοτική Ηγεσία του ΚΚΕ! Για την Επανασφυρηλάτηση της Τετάρτης Διεθνούς, Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης!

Κοινή Ταξική Πάλη των Τούρκων και Ελλήνων Εργατών!

Είναι σημαντικό για την εργατική τάξη να κατανοήσει ότι σε κάθε σοβαρό αγώνα που διεξάγει, οι καπιταλιστές θα προσπαθήσουν να εκτρέψουν αυτόν τον αγώνα πυροδοτώντας σοβινισμό κατά της Τουρκίας. Για να μπορέσουν οι εργάτες να παλέψουν για τα συμφέροντά τους είναι απαραίτητη η καταπολέμηση του σοβινισμού με ένα πρόγραμμα που να ενώνει τους Έλληνες και τους Τούρκους εργαζόμενους.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επιδεινώσει τις εντάσεις μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης που μάχονται για το ποια θα πάρει μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα, από το φυσικό αέριο μέχρι τις αντίπαλες διεκδικήσεις για τα νησιά. Συνεχείς απειλές και από τις δύο πλευρές είναι στα καθημερινά νέα. Οι στόχοι και των δύο αστικών τάξεων είναι αντιδραστικοί. Χρησιμοποιώντας την εθνική ενότητα, στρέφουν τους εργάτες τον έναν κατά του άλλου για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Για την εργατική τάξη κάθε χώρας είναι εγκληματικό να πάρει το μέρος μιας από τις δύο καπιταλιστικές τάξεις.

Οι ιμπεριαλιστές στρέφουν τη μία χώρα κατά της άλλης για να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι δύο χώρες που καταπιέζονται βάναυσα από τους ιμπεριαλιστές και οι εργάτες έχουν κοινό συμφέρον να παλέψουν εναντίον τους. Ο μόνος δρόμος για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους για φτηνό αέριο, ρεύμα κτλ, είναι να πάρουν στα χέρια τους τις φυσικές πηγές από τα νύχια των καταπιεστών μέσα από ταξική ενότητα ενάντια τόσο στους ιμπεριαλιστές όσο και στις δικές τους αστικές τάξεις. Η επαναστατική ενότητα των Τούρκων και Ελλήνων εργατών θα ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην περιοχή και θα προωθούσε τον αγώνα για επανάσταση και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα πρόγραμμα για την εξουσία του προλεταριάτου.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για αυτή την προοπτική είναι το ΚΚΕ που εμποτίζει το προλεταριάτο με αντιτουρκικό σοβινισμό, αλυσοδένοντάς το στην εθνική αστική τάξη και εξαπατώντας το για το ποιοι είναι οι πραγματικοί του εχθροί. Το ΚΚΕ γράφει ότι η εθνική ενότητα είναι παγίδα και ότι οι εργάτες και η αστική τάξη έχουν αντίθετα συμφέροντα. Πράγματι! Αλλά ας δούμε ποια είναι η πραγματική θέση του ΚΚΕ. Εδώ και πολλά χρόνια γκρινιάζει ότι οι κυβερνήσεις έχουν αποδεχτεί το πλαίσιο της συγκυριαρχίας με την Τουρκία και ότι:

«η Ελλάδα έχει αποδεχτεί, στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, να μην επεκτείνει μονομερώς σε ορισμένα σημεία που ενοχλείται η Τουρκία τα χωρικά της ύδατα και να τα διατηρήσει στα 6 ν. μίλια αντί των 12 που δικαιούται, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας».

Είναι κατά των συμφερόντων της εργατικής τάξης η επέκταση των χωρικών υδάτων και η εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών από τους Έλληνες καπιταλιστές κατά της Τουρκίας. Το ΚΚΕ υποστηρίζει ανοιχτά τους στόχους της ελληνικής αστικής τάξης για την εκμετάλλευση των φυσικών πηγών στο Αιγαίο και στην Ν.Α. Μεσόγειο ενάντια στην Τουρκία. Στην προσπάθειά του να προωθήσει περαιτέρω τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών επικρίνει τις διάφορες κυβερνήσεις ότι δεν υπερασπίζονται αρκετά τα εδαφικά και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Όλη η αριστερή ρητορική τους κατά της εθνικής ενότητας αποκαλύπτεται ως ψέμα και χρησιμοποιείται για να καλύψουν την υποστήριξή τους στην άρχουσα τάξη. Οι μόνοι που πρόκειται να εκμεταλλευτούν τους υδρογονάνθρακες είναι οι ιμπεριαλιστές κατά και των δύο χωρών. Επιπλέον, η υπεράσπιση από το ΚΚΕ του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας που είναι νόμος των ιμπεριαλιστών είναι εγκληματική και σημαίνει την υπεράσπιση του ιμπεριαλιστικού status quo στην περιοχή.

Το ΚΚΕ εξοργίζεται με τη ΝΔ:

«Η κυβέρνηση βέβαια αποσιωπά εκείνο που “φωνάζουν” οι χάρτες που παρουσιάζει: Ότι δηλαδή οι απαράδεκτες αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης, στο πλαίσιο και του παζαριού με την ελληνική, “χτίζονται” βήμα το βήμα, ενισχυμένες από “συμμάχους και εταίρους” που διαχρονικά ωθούν στο τραπέζι των “διαπραγματεύσεων”, με στόχο την ευρωατλαντική συνοχή στην Ανατολική Μεσόγειο, στον βωμό της οποίας θυσιάζονται ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα».

Το ΚΚΕ μιλάει για «απαράδεκτες αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης». Τι γίνεται με τις αξιώσεις της ελληνικής αστικής τάξης; Αυτές δεν είναι απαράδεκτες; Εμείς οι Τροτσκιστές έχουμε μια ξεκάθαρη απάντηση, είναι αντιδραστικές. Επιπρόσθετα, η αντίθεση του ΚΚΕ στο ΝΑΤΟ/ΕΕ βασίζεται στο ότι οι ιμπεριαλιστές υποστηρίζουν τους στόχους της τουρκικής αστικής τάξης, δηλαδή δεν είναι στην πλευρά της Ελλάδας! Ενώ είναι αλήθεια ότι οι ιμπεριαλιστές απειλούν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, η εναντίωση του ΚΚΕ προς το ΝΑΤΟ/ΕΕ δεν βασίζεται στο ότι βιάζουν τη χώρα αλλά στο ότι αποδυναμώνουν τη θέση της αστικής τάξης της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Και φυσικά οι Σταλινικοί αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι οι ιμπεριαλιστές θυσιάζουν και την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας.

Το ΚΚΕ χρησιμοποιεί το ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό συναίσθημα των μαζών, την επιθυμία τους για ειρήνη και μια καλύτερη ζωή και εκμεταλλεύεται το δίκαιο μίσος τους ενάντια στην ταπείνωση που υφίστανται εδώ και δεκαετίες από τους ιμπεριαλιστές για να διοχετεύσει την οργή τους ενάντια στην Τουρκία. Οι εκκλήσεις του ΚΚΕ ότι οι ιμπεριαλιστές αποτελούν απειλή για την κυριαρχία, να κλείσουν οι νατοϊκές βάσεις και η Ελλάδα να βγει από το ΝΑΤΟ χρησιμοποιούνται για να δώσουν εργατική κάλυψη στις άνανδρες εκκλήσεις του προς την ελληνική αστική τάξη να υιοθετήσει το πρόγραμμα του ΚΚΕ για καλύτερη άμυνα του ελληνικού καπιταλισμού απέναντι στην Τουρκία έξω από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες των ΝΑΤΟ/ΕΕ. Το ΚΚΕ προωθεί μια εναλλακτική πολιτική για τους Έλληνες καπιταλιστές που θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους.

Το ΚΚΕ διχάζει το προλεταριάτο των δύο χωρών και έτσι εμποδίζει την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού. Οι εργάτες των δύο χωρών χρειάζονται μια ηγεσία που θα τους ενσταλάξει την ταξική ενότητα: οι Έλληνες εργάτες δεν θα χειραφετηθούν εάν δεν παλέψουν κατά της καταπίεσης των ταξικών αδερφών τους στην Τουρκία και αντίστροφα. Κάτω η ΕΕ και το ΝΑΤΟ! Ελλάδα/Τουρκία έξω από το ΝΑΤΟ! Να κλείσουν όλες οι ιμπεριαλιστικές βάσεις στην Ελλάδα, την Τουρκία και τα Βαλκάνια! Έξω από την ΕΕ/Ευρώ! Για τις Σοβιετικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης Ενωμένες σε Εθελοντική Βάση!

Κράτος και Επανάσταση: Λενινισμός Κατά Σταλινισμού

Για να κερδίσουν οι εργάτες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το αστικό κράτος. Η άρχουσα τάξη δεν θα δώσει τίποτα στους εργαζόμενους εάν δεν φοβηθεί ότι κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Σε μια γενική απεργία η μπουρζουαζία και το κράτος της θα αντεπιτεθούν, κινητοποιώντας απεργοσπάστες, αστυνομία, φασίστες ακόμα και το στρατό. Οι εργάτες πρέπει να μπορούν να αμυνθούν. Το ΚΚΕ αποτελεί εμπόδιο γι’ αυτό αφού το πρόγραμμά του βασίζεται στη συνεργασία με το κράτος: διοικούν το αστικό κράτος στην Πάτρα και υποστηρίζουν την αστυνομία. Στον Ριζοσπάστη, όπως φαίνεται από τον τίτλο, «Οι αστυνομικοί να στηρίξουν το ΚΚΕ που είναι πολύτιμος συμπαραστάτης στον αγώνα τους» (Ριζοσπάστης, 16-17 Μαρτίου 2019) καμαρώνουν όταν ένας μπάτσος είπε:

«Το ΚΚΕ είναι πολύτιμος συμπαραστάτης μας, προκειμένου οι αστυνομικοί εν ενεργεία και απόστρατοι να οργανώσουμε τη δική μας αντίσταση για τα δίκαια αιτήματά μας, μέσα από τις ενώσεις μας και τη συμπόρευση με το εργατικό – λαϊκό κίνημα.

«Μας στηρίζει να οργανώσουμε την πάλη μας μαζί με το λαό ενάντια στις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, που πλήττει τους αστυνομικούς και τους υπόλοιπους εργαζόμενους και μέρα με τη μέρα μας κάνει από φτωχούς φτωχότερους».

Δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Λένιν να κινητοποιεί την εργατική τάξη για να υποστηρίξει τα «δίκαια» αιτήματα των μπάτσων. Υποστήριξη της «πάλης» τους σημαίνει υποστήριξη για καλύτερους μισθούς, καλύτερο εξοπλισμό, για πιο αποτελεσματική καταστολή κατά του εργατικού κινήματος. Το ΚΚΕ εξαπατά τον λαό με το ψέμα ότι οι μπάτσοι είναι μέρος του εργατικού κινήματος και ότι θα πρέπει να παλέψουν μαζί ενάντια στον καπιταλισμό. Παρουσιάζουν την αστυνομία – που βρίσκεται στον πυρήνα του κράτους μαζί με τον στρατό και τα δικαστήρια – όχι ως τον μηχανισμό καταστολής του προλεταριάτου από την αστική τάξη αλλά ως μία δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το συμφέρον των εργαζομένων, ενάντια στην «αντιλαϊκή πολιτική». Αυτός είναι ο ορισμός της ταξικής συνεργασίας! «Σύνθημά μας πρέπει να είναι: εξοπλισμός του προλεταριάτου για να νικήσει, ν’ απαλλοτριώσει και ν’ αφοπλίσει την αστική τάξη» [δική μας έμφαση] (Το Στρατιωτικό Πρόγραμμα της Προλεταριακής Επανάστασης, Σεπτέμβριος 1916, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Άπαντα Λένιν, τόμος 30, Αθήνα 1986).

Για τους Μαρξιστές, είναι ξεκάθαρο ότι μεταρρυθμίσεις δεν γίνεται να κερδηθούν σε συνεργασία με την αστυνομία. Μπάτσοι, σεκιουριτάδες, δεσμοφύλακες έξω από τα σωματεία, το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ! Όπως είπε ο Λένιν, «Ξέχασαν το Κυριότερο» (Μάιος 1917):

«Η αστυνομία, όντας χωρισμένη από το λαό, αποτελώντας επαγγελματική κάστα, συγκροτημένη από ανθρώπους “ξεσκολισμένους” στη βία ενάντια στο φτωχό πληθυσμό, ανθρώπους που έχουν κάπως μεγαλύτερο μισθό και το προνόμιο της “εξουσίας” (αφήνουμε πια “τα τυχερά”), παραμένει αναπόφευκτα σε οποιαδήποτε αστικοδημοκρατική δημοκρατία, εφόσον κυριαρχεί η αστική τάξη, το πιο πιστό της όργανο, στήριγμα και φρουρός της. Με τη βοήθεια της αστυνομίας είναι αδύνατο να εφαρμοστούν σοβαρές και ριζικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος των εργαζομένων μαζών. Αυτό είναι αντικειμενικά αδύνατο».

Επίσης το ΚΚΕ διοικεί το κράτος στην Πάτρα! Και το κάνει με τον μόνο τρόπο που μπορεί να γίνει: εφαρμόζοντας σε τοπικό επίπεδο τις λειτουργίες του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους, χρησιμοποιώντας το ενάντια στους εργάτες. Όπως οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ ή άλλων, ο δήμαρχος του ΚΚΕ οργανώνει τη δημοτική αστυνομία, την πρόσληψη και απόλυση δημοτικών υπαλλήλων, την κατάστρωση πολεοδομικών σχεδίων για τη βολή των καπιταλιστών επενδυτών κ.α. Ας μην ξεχνάμε ότι επέβαλε τα λοκντάουν, καταστέλλοντας, κλειδώνοντας στο σπίτι χιλιάδες, εφαρμόζοντας την εξ’ αποστάσεως εργασία, επιβαρύνοντας τις γυναίκες με επιπρόσθετο φορτίο στο σπίτι κτλ. Ο Πελετίδης παίζει έναν πιο ολέθριο ρόλο απ’ ότι ένας δήμαρχος από αστικό κόμμα, σπέρνοντας αυταπάτες ότι κάτω από έναν «κομμουνιστή» δήμαρχο το κράτος μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να δράσει προς όφελος των εργατών. Όχι μόνο όλα θα παραμείνουν στη θέση τους, η ατομική ιδιοκτησία, η αστική δημοκρατία και μαζί τους η δυστυχία και το υψηλό κόστος ζωής, αλλά η διοίκηση του κράτους ακόμα και σε τοπικό επίπεδο σημαίνει την υπεράσπιση όλων αυτών.

Ο Πελετίδης για την απεργία στις 9 Νοέμβρη είπε «μαζί με το λαό δεν θα θυσιάσουμε το μέλλον μας, μαζί θα παλέψουμε, θα αγωνιστούμε θα τους ανατρέψουμε», (Αποφασιστικό μήνυμα κλιμάκωσης μπροστά στην απεργία στις 9 Νοέμβρη, 902.gr, 18 Οκτώβρη). Πώς θα γίνει αυτό όταν το ίδιο το ΚΚΕ αποτελεί μέρος του αστικού κράτους; Το ΚΚΕ πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μία κινητοποιεί τους εργάτες, από την άλλη διοικεί την Πάτρα κάνοντας τη βρομοδουλειά της κεντρικής εξουσίας. Το ότι το ΚΚΕ διοικεί την Πάτρα δείχνει το πρόγραμμά τους για την «λαϊκή εξουσία» στην πράξη. Όπως έγραψε η Ρόζα Λούξεμπουργκ:

«Ο χαρακτήρας της αστικής κυβέρνησης δεν καθορίζεται από τον προσωπικό χαρακτήρα των μελών της, αλλά από την οργανική της λειτουργία στην αστική κοινωνία. […] Με την ένταξη ενός σοσιαλιστή στην κυβέρνηση και την ταξική κυριαρχία να συνεχίζει να υπάρχει, η αστική κυβέρνηση δε μετατρέπεται σε σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά αντίθετα, ένας σοσιαλιστής μετατρέπεται σε αστό υπουργό.[…] Ενώ στο κοινοβούλιο ή στο δημοτικό συμβούλιο, κατακτάμε χρήσιμες μεταρρυθμίσεις καταπολεμώντας την αστική κυβέρνηση, με την κατάληψη ενός υπουργικού πόστου φτάνουμε στις ίδιες μεταρρυθμίσεις στηρίζοντας το αστικό κράτος. Η είσοδος ενός σοσιαλιστή σε μία αστική κυβέρνηση δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, μια μερική κατάκτηση του αστικού κράτους από τους σοσιαλιστές, αλλά μια μερική κατάκτηση του σοσιαλιστικού κόμματος από το αστικό κράτος».

Το ΚΚΕ μπορεί να μας απαντήσει ότι ο Πελετίδης θεσπίζει μέτρα για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς στην Πάτρα. Ενώ είμαστε υπέρ οτιδήποτε η εργατική τάξη μπορεί να κερδίσει, αυτό δεν παύει να είναι μια «κοινωνική πολιτική». Όχι μόνο δεν θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα αλλά αντίθετα ενισχύει την άποψη ότι θα μπορούσαμε να έχουμε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό. Ο Λένιν κατήγγειλε τον μικροαστικό οπορτουνισμό του «δημοτικού σοσιαλισμού» λέγοντας ότι «αν η αστική τάξη επιτρέπει, ανέχεται το “δημοτικό σοσιαλισμό”, αυτό γίνεται ακριβώς γιατί δεν θίγει τις βάσεις της κυριαρχίας της, […] τις σοβαρές πηγές του πλούτου της», και ότι «Ξεχνάνε ότι όσο κυριαρχεί η αστική τάξη, σαν τάξη, δεν μπορεί να επιτρέψει να θιγούν οι πραγματικές βάσεις της κυριαρχίας της» (Το Αγροτικό Πρόγραμμα της Σοσιαλδημοκρατίας στην Πρώτη Ρωσική Επανάσταση, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή, Άπαντα Λένιν, τόμος 16, Αθήνα 1988). Απέναντι στην απάτη του ΚΚΕ ότι το κράτος μπορεί να μεταρρυθμιστεί, οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τον υπάρχον κρατικό μηχανισμό και να τον χρησιμοποιήσουν υπέρ των συμφερόντων τους. Πρέπει να συντρίψουν το καπιταλιστικό κράτος και να το αντικαταστήσουν με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαχωριστική γραμμή μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης.

Το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του ΚΚΕ βρίσκεται στην καρδιά του γιατί οι γενικές απεργίες διεξάγονται σε μορφή παρέλασης. Το δίδαγμα είναι ότι ακόμα και η πάλη για μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι μέρος ενός επαναστατικού προγράμματος με στόχο την κυβέρνηση των εργατών κάτω από μια επαναστατική ηγεσία.

Χρειαζόμαστε μία πραγματική γενική απεργία που θα παλεύει για:

• Αξιοπρεπή στέγαση για όλους μέσα από την απαλλοτρίωση της περιουσίας της εκκλησίας, των πολυτελών σπιτιών της άρχουσας τάξης! Να πάρουμε πίσω τα σπίτια που έχουν κλέψει οι τράπεζες!

• Για μοίρασμα της υπάρχουσας εργασίας σε όλα τα διαθέσιμα χέρια χωρίς μείωση μισθών! Αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις για όλους ανάλογα με το κόστος ζωής!

• Για την απαλλοτρίωση των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση: λιμανιών, ναυπηγείων, τρένων, μεταφορών, της ναυτιλιακής βιομηχανίας, της ΔΕΗ!

• Κοινή Πάλη των Ελλήνων, Τούρκων, Γερμανών και των άλλων εργατών κατά των ιμπεριαλιστών των ΕΕ/ΝΑΤΟ!

• Για την εκβιομηχάνιση της χώρας ώστε να δημιουργηθούν επιπλέον θέσεις εργασίας!

• Δωρεάν και ποιοτικό σύστημα υγείας για όλους!

• Για εργατικό έλεγχο της διανομής τροφίμων και των τιμών!

• Διαγραφή του Χρέους! Κάτω η ΕΕ και το Ευρώ!

• Για την εθνική απελευθέρωση της Ελλάδας μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης!

Παλέψτε μαζί μας, για να σφυρηλατήσουμε ένα κόμμα που ο Λένιν και ο Τρότσκι θα ήταν περήφανοι